در اقتصاد، به منظور حفظ ثبات تولید و قیمت‌ها، کنترل تورم و حفظ آن در نرخ هدف سیاست‌هایی استفاده می‌شود که از جمله این سیاست‌ها سیاست پولی است. سیاست پولی به دو نوع انبساطی و انقباضی تقسیم می‌شود. مجری سیاست پولی بانک مرکزی است که با ابزارهای مختلف، عرضه پول (نقدینگی) را کنترل می‌کند. ابزارهای مورد استفاده بانک مرکزی عبارتند از: نرخ ذخیره قانونی، نرخ تنزیل مجدد و عملیات بازار باز. در سیاست پولی انقباضی بانک مرکزی از ابزارهای فوق جهت کاهش عرضه پول و افزایش نرخ بهره استفاده می‌کند. کاربرد این سیاست در شرایطیست که نرخ تورم بالاتر از تورم هدف‌گذاری شده است و بانک مرکزی قصد دارد از طریق کاهش عرضه پول و افزایش نرخ بهره تورم را کنترل کرده و به نرخ هدف بازگرداند. در نتیجه، بانک مرکزی با فروش اوراق بهادار (عموماً اوراق بهادار دولتی- عملیات بازار باز فروش)، افزایش نرخی که بانک مرکزی به بانک‌ها وام می‌دهد (نرخ تنزیل مجدد) و افزایش نرخ ذخیره قانونی (درصدی از سپرده مشتریان بانک‌ها که طبق مقررات بانک مرکزی، بانک‌ها موظف به سپرده‌گذاری آن نزد بانک مرکزی هستند) عرضه پول را کاهش می‌دهد. نرخ‌های بهره از طریق کانال‌های مختلفی که مجموعاً به عنوان مکانیسم انتقال پول شناخته می‌شوند، بر فعالیت‌های عمومی اقتصادی و در نتیجه اشتغال و تورم تأثیر می‌گذارند. افزایش نرخ بهره منجر به افزایش هزینه استقراض و همچنین کاهش مخارج مصرف‌کننده و سرمایه‌گذاری در کسب و کارها و کاهش افزایش انگیزه پس‌انداز می‌شود و به این ترتیب تقاضای کل کاهش می‌یابد که از این طریق بر سطح قیمت و تورم تأثیر می‌گذارد.
