نظریه رجحان نقدینگی برای توضیح چگونگی تعیین نرخ بهره مطرح شد. طبق این نظریه، افراد ترجیح می‌دهند دارایی‌های با نقدشوندگی بالا (مانند پول نقد) نگهداری کنند تا دارایی‌هایی که نقدشوندگی کمتری دارند (مانند اوراق قرضه یا سهام). درواقع به‌دلیل نامشخص بودن آینده، افراد دارایی‌های نقد نگهداری می‌کنند تا در برابر تغییرات اقتصادی پیش‌بینی‌نشده قدرت مدیریت بهتری داشته باشند. با وجود این ویژگی دارایی‌های نقد، چنین دارایی‌هایی بازدهی یا سود ندارند، در مقابل دارایی‌های کمتر نقدشونده مانند اوراق قرضه بازدهی و سود دارند و این باعث می‌شود بین این دو دارایی یک مبادله یا tradeoff وجود داشته باشد. این نظریه بیان می‌کند که نرخ‌های بهره به همین منظور تعدیل می‌شود. هرچه مردم بیشتر نقدینگی را ترجیح دهند، نرخ‌های بهره بالاتری نیاز است تا افراد را تشویق به نگهداری اوراق قرضه کند. به همین دلیل این نظریه معتقد است که نرخ بهره توسط عرضه و تقاضای پول تعیین می‌شود.
